Stwardnienie rozsiane (MS) wywraca życie do góry nogami. Stopniowo i na zawsze odbiera sprawność ruchową. Walka toczy się o to, by opóźnić rozwój choroby.
Stwardnienie rozsiane jest chorobą centralnego układu nerwowego. Nie jest to, jak niektórzy sądzą, choroba zakaźna. Chociaż wciąż jest nieuleczalna, nie zagraża życiu chorego – większość pacjentów dożywa ok. 70-80 lat.
Dla MS charakterystyczne są okresy nasilania się objawów chorobowych i ich częściowego ustępowania. Stopniowo choroba powoduje coraz większe inwalidztwo, a wraz pogorszeniem stanu zdrowia samodzielne życie chorego staje się coraz trudniejsze, aż w końcu niemożliwe. Wymaga on nie tylko stałej opieki medycznej, ale też pomocy psychologicznej.
Stwardnienie rozsiane jest chorobą dość pospolitą – zdarza się z częstotliwością 30-100 zachorowań na 100 tys. osób.
Jakie objawy pojawiają się w późniejszym stadium MS?
Późniejsze stadium choroby objawia się poprzez:
-
wzmożone napięcie mięśni (szczególnie rąk i nóg), którym towarzyszą przykurcze bardzo utrudniające ruch, a zwłaszcza chodzenie
-
zaburzenia czynności pęcherza moczowego, zaparcia
-
zaburzenia połykania
-
wygórowane odruchy głębokie – niekontrolowany przebieg ruchów
-
drżenie
-
zaburzenia widzenia: nieostre, podwójne, mroczki
-
zawroty głowy, oczopląs oraz zaburzenia równowagi
-
bóle mające charakter przewlekły lub ostry, występujące napadowo
-
zaburzenia w sferze mentalnej i emocjonalnej – chorzy zachowują się nieadekwatnie do sytuacji, w jakiej się znajdują.
Przeczytaj również:
Ile trwa ostatni etap choroby alzheimera?
Jak szybko postępuje choroba Parkinsona?
Otępienie w chorobie alzheimera - jak rozpoznać?
Jak zajmować się chorym?
Leczenie, pielęgnacja i ciągła rehabilitacja mają za zadanie jak najdłużej utrzymać sprawność ruchową seniora. Obowiązki opiekunki sprowadzają się nie tylko do przeciwdziałania postępowi choroby, ale także zapobiegania depresji i załamaniu psychicznemu chorego.
Zadania opiekunki:
-
utrzymywanie pełnego zakresu ruchu poprzez zapobieganie przykurczom mięśni i odleżynom
-
odpowiednia lekkostrawna dieta
-
unikanie wszelkich infekcji
-
unikanie upałów i przegrzewania ciała
-
przeciwdziałanie zmęczeniu fizycznemu i wyczerpaniu psychicznemu
-
pomoc w jedzeniu
-
pomoc w codziennej higienie
-
możliwa pomoc w ćwiczeniach ruchowych – codzienne wykonywanie ruchów biernych w stawach, stosowaniu np. podstawek pod stopy, umożliwiających ich opadanie i ewentualne wykorzystywanie sprzętu inwalidzkiego.
Oprac. MZ
